Solidariteit/ Solidarnosc.
Volgens Wikipedia staat solidariteit voor het volgende: Solidariteit betekent dat de leden van een groep een gemeenschappelijk belang onderschrijven, ten gunste van de groepsleden, maar soms ten koste van zichzelf. Het kan daarmee bijdragen aan de sociale cohesie.
Volgens mij betekent solidariteit dat je, onafhankelijk van eigen belang of eigen gewin je jezelf hard maakt voor een betere, meer gelijkwaardige wereld. De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten en we betalen allemaal naar draagkracht mee zodat iedereen een dak boven zijn hoofd heeft, te eten heeft, zorg en onderwijs krijgt. Solidariteit maak je met elkaar en voor elkaar.
In juli heb ik samen met mijn man het Europees centrum voor Solidariteit, Solidarnosc in Gdansk bezocht.
Ik was 9 toen ik de beelden op tv zag van de stakende havenarbeiders in Polen en had geen idee waarom zij staakten, wat zij wilden bereiken en hoeveel lef daarvoor nodig was..
Al in 1970 legden havenarbeiders in Gdansk en het nabijgelegen Gdynia het werk neer.. Er was geen CAO in die tijd die ze aangepast wilden, ze wilden doodeenvoudig meer eten, een basisbehoefte om keihard te kunnen werken. De politie drukte de staking met grof geweld de kop in en doodde hierbij 41 havenarbeiders.
In 1980 durfde een kleine groep havenarbeiders het nog een keer aan. Er waren wat medewerkers ontslagen omdat ze opkwamen voor hun collega's. 1 van de ontslagen medewerkers was Lech Walesa. Eis van de stakers was dat onder andere Lech Walesa weer aangenomen zou worden.
Een jaar lang streden de havenarbeiders voor meer loon en werd de strijd min of meer gedoogd door het Communistisch bewind. De groep stakers werd groter en groter, vanuit het hele land sloten arbeiders zich aan bij de groep omdat zij een gezamenlijk doel hadden.
Dat doel was een beter leven, een hoger loon zodat zij fatsoenlijk konden leven en ze wilden meer vrijheid. Ongeacht hun afkomst, beroep, geslacht kwamen zij gezamenlijk met 21 eisen welke stonden voor een betere manier van leven.
Walesa mocht in gesprek met de regering en de eisen werden ingewilligd. De stakers hadden hiermee bewezen dat je zonder geweld maar met woorden en de kracht van gezamenlijkheid kunt winnen. Een onafhankelijke, niet politieke vakbond was geboren!
In 1989 dwong deze vakbond door middel van stakingen het recht op vrije verkiezingen af waardoor een einde kwam aan de communistische onderdrukking.
Ik ben van de generatie die veel veranderingen ( vaak onbewust) heeft meegemaakt en het vaak als vanzelfsprekend vindt. Dit is vrij recente geschiedenis en in veel landen moet deze geschiedenis nog geschreven worden. Een geschiedenis waarin vrijheid beklonken wordt en betere rechten ontstaan.
Als ik dan weer een krantenbericht lees over de vele vluchtelingen die naar Europa willen komen en tijdens hun vluchtpoging verdrinken of overlijden door honger en ziekte dan voel ik me weemoedig en maakt het me boos. Boos omdat we in al die jaren niets geleerd hebben van oorlogen, onderdrukking en de gevolgen voor de "eenvoudige" burgers.
Zoveel mensen die hun leven op het spel zetten voor een betere toekomst voor hen zelf en voor hun gezin.
Het zijn goudzoekers, gelukszoekers, ja misschien. Is het niet zo dat ieder mens recht op geluk? Heeft niet ieder mens recht op vrijheid van meningsuiting? Zijn we daar niet met elkaar verantwoordelijk voor? Zodat die ander die geen dak meer boven het hoofd heeft en niet veilig is zich ooit weer ergens thuis gaat voelen?
